In de praktijk maak ik vaker mee dat bedrijfsartsen en/of de verzekeringsartsen van het UWV het herstelgedrag van een zieke werknemer niet beoordelen of wel beoordelen, maar zeer terughoudend zijn om de getrokken conclusies in daden te doen omzetten.
Kortgeleden heb ik nog een hoorzitting bij het UWV te Arnhem gehad waarbij de verzekeringsarts bezwaar & beroep de stelling poneerde dat er geen sprake kon zijn van duurzaamheid van de arbeidsongeschiktheid, omdat de ex-werknemer nog behandelmogelijkheden had en deze nog niet waren aangewend. De ex-werknemer was naar de mening van de verzekeringsarts bezwaar & beroep nog niet uitbehandeld omdat hij tot dan toe alleen onder behandeling was van de huisarts en een psycholoog en de mogelijkheid voor psychiatrische behandeling nog openstond.
Op zich al triest om te constateren dat de verzekeringsartsen van het UWV deze conclusie niet eerder hadden getrokken en er pas tijdens de hoorzitting mee op de proppen kwamen. Conform ‘DE 5 STAPPEN, Ethische aspecten bij de beoordeling van herstelgedrag’ hadden de verzekeringsartsen de betrokken werknemer eerder op zijn herstelgedrag moeten wijzen en hem dwingend moeten adviseren om op consult bij een psychiater te gaan. De ex-werknemer was immers al circa vijf (5) jaren onder de hoede van het UWV, eerst vangnet Ziektewet en vervolgens in de WIA/WGA, en vertoonde het ziektebeeld kennelijk al zo’n vijftien (15) jaar! Dat in deze casus de (her)beoordeling van de ex-werknemer alles behalve volgens de regels is verlopen laat ik onbesproken.
Dat het ook anders kan, blijkt op de volgende uitspraak van de Centrale Raad van Beroep: ECLI:NL:CRVB:2015:1684